Siz hiç babanız tarafından cezalandırıldınız mı? Ben hiç cezalandırılmadım ancak sinemalarda, gazete haberlerinde, sonrasında toplumsal medyada ve internette bununla ilgili pek çok haber okudum.
Rahmetli Esin Teyzem şöyle sıkıntısı: “Eğilen başa kılıç vurulmaz.” Bunu birinci duyduğumda çok lakin çok etkilenmiş sonrasında da bir özür karşısında ne yapmam gerektiği konusunda da kendime şiar edinmiştim.
Hiçbir vakit bir Gülşen dinleyicisi olmadım. Birçok müziğini çok sevmekle birlikte, Gülşen benim sanatkarım olmadı fakat bilhassa son vakitlerde çıplaklığı, dansı, giysisi kuşamı, LGBTİ dayanağı falan derken o denli bir karşı cephe oluştu ki kendimi pek çok sefer Gülşen’i savunurken buldum ki aslında savunduğum Gülşen’in şahsı da değildi, özgürlüktü. Lakin o denli çepeçevre sarıldık ki özgürlüğün de hudutlarını yine konuşmak zorunda kaldık. Üstelik o sonları genişletmek değil, daha da küçültmekti dava. Halbuki, özgürlükler kelam konusu olduğunda verilen her taviz toprak kaybetmek üzere olacaktı. Bunu biliyorduk. Gülşen’i verip yerine padişahın kızını da alamayacağımıza göre… Elbette daha da asıldık özgürlük işine. Güzel asıldık da ne oldu, tek yapabildiğimiz tarafımızı seçmek… Aslında yıllardır yaptığımız da bir bu, tarafımızı seçmek.
Biri Bize Bir Hassasiyet Listesi Yazsın da Elimize Versin Madem
Evet, bu türlü bir şey çok kullanışlı olabilir zira her an yeni bir başlıkta diğer birilerinin hassasiyetleri hususumuz olabiliyor. İnsan nerede ne diyeceğini bilemiyor. Kolay değil ha. Ben bir düşündüm, ünlü biri olsaydım kim bilir kaç defa ve kimler tarafından linç edilirdim. Ağzına geleni, geldiği üzere söylemeden evvel 3 defa düşünmek yetmez, düşünmeden evvel bile bir düşünmen gerekebilir zira.
Gerçekten büyük bir tehlikeyle karşı karşıyayız. Herkes dayakçı babalar üzere. Kimse ne özürden anlıyor ne pişmanlıktan ne latifeden ne gaftan ne gafletten… Amasız ceza… Amasız şiddet… Amasız nefret… Amasız kin… Amasız intikam… Bu ne hal yahu… Delirdik mi?
Gülşen’in basın açıklaması, bir özrün içermesi gereken her şeyi içeriyor: kendini açıklama, özeleştiri, pişmanlık, niyet beyanı, yeni eylem… Eski defterleri açasım da hiç yok, o da bunu dedi, şu da şöyle dedi. İki gündür her yerde söyleniyor bunlar… Hepimizin bildiği gerçekler… Ben yalnızca, bu toplumun bir ferdi olarak, Gülşen’in özrünü kabul ediyorum. İmam Hatipli değilim ancak sonuçta işlediği hatanın tarifinde toplumu ayrıştırmak da var, ne diyor açıklamada “halkı kin ve düşmanlığa tahrik” ve toplum, +1 varlığımla bir modül benim nihayetinde. Buna dayanarak işte, ben kabul ediyorum özrünü.
1. Uzun yıllardır birlikte çalıştığım çalışma arkadaşlarım ile iş ve çalışma ortamında yapmış olduğum bir espri toplumu kutuplaştırmayı hedefleyen kimseler tarafından öne çıkarılarak yayınlanmıştır.
– Bu açıklamada çok kıymetli bir yer var. Diyor ki “iş ve çalışma ortamımda yapmış olduğum bir espri.” Çok haklı bir girdi, çünkü orası kamuya açık olsa da aslında izole bir ortam birebir vakitte. Kendi dinleyenleri ve kendi sahnesi. O kelamlar ne bir kurumsal açıklama ne bir makama ilişkin ne de ulusa sesleniş… Buradan bakınca bana makul geldi.
2. “Sözlerimin ülkemizdeki kutuplaştırmayı hedefleyen berbat niyetli kimselere gereç vermiş olmasından ötürü üzgünüm. İnandığım özgürlüğü savunurken, eleştirdiğim radikal uca kendimin savrulduğunu görüyorum.”
– Burayı çok sevdim. Hasretini duyduğumuz bir özeleştiri var. Üstelik karşı cenahtan lafını esirgemeyerek duruşunu da sabitliyor, pek samimi ve gerçek. Ve diyor ki “özgürlüğü savunurken, eleştirdiğim radikal uca kendimin savrulduğunu gördüm.” Ah hepimiz kendi faşist söylemlerimizi bu türlü fark etsek… Laf ortasında ağzımızdan çıkanlarla, gündelik olarak sağa sola burun kıvırmalarımızla bu türlü yüzleşsek; ülkede ne ayrımcılık kalır ne kutuplaşma. Hasebiyle bu ikinci özeleştiri modülünü da çok kıymetli buluyorum.
3. “Videodaki söylemimden rahatsızlık duyan ve incinen herkesten özür diliyorum. Daha öteki bir lisan bulmalıydım; bulacağım.’
– Özür ve yeni aksiyon. Burayı umarım hepimiz yapabiliriz de bugün gelinen noktanın tek sorumlusu Gülşen’miş üzere değişimi yalnızca ondan beklemeyiz.
Özet
Şiddetsiz, uzlaşmacı, kapsayıcı, barışçıl, kabulcü, saygılı ve sahiden özgürlükçü bir lisanı daima birlikte tekrar kurabiliriz. Birbirimize karşı olduğumuzda, birbirimizden nitekim nefret ettiğimizde kinden, intikamdan, dayakçı baba reflekslerinden uzakta anlayışın, birlikte dönüşümün, birbirimizi şefkatle yeni bir şeye dönüştürmenin bir yolunu anbean, günbegün tekrar bulmalıyız. Sabırla uğraşmalıyız birbirimizle… Kalemi tutmayı, o A harfini yazmayı, ipliği boncuktan geçirmeyi birbirimize öğretmeliyiz. Birbirimizi burada da büyütmeye istekli olmalıyız.
Yoksa o cenah senin bu cenah benim, her gün ona buna karşı çıka çıka, dövüşe yarışa geçen günlerde, biz birimizle uğraşırken atı alan Üsküdar’ı geçecek.
Kutuplaşmaya ve ayrışmaya karşı bir ulusal çaba başlatsak, sen, birinci ne yapardın? Onu artık yapabilir misin? Yapabilsen ne olurdu?